نزیبد پرده فانوس دیگر شمع سودا را

مگردرآب چون یاقوت گیرند آتش ما را

دل آسودهٔ ما شور امکان در قفس دارد

گهر دزدیده است اینجاعنان موج دریا را

بهشت عافیت رنگ جهان آبرو باشی

درآغوش نفس گر خون کنی عرض تمنا را

غبار احتیاج آنجاکه دامان طلب گیرد

روان است آبرو هرگه به رفتارآوری پا را

به عرض بیخودیهاگرم کن هنگامهٔ مشرب

که می نامیده اند اینجا شکست رنگ مینا را

فروغ این شبستان جز رم برقی نمی باشد

چراغان کرده اند از چشم آهوکوه و صحرا را

دراین محفل پریشان جلوه است آن حسن یکتایی

شکستی کوکه پردازی دهد آیینهٔ ما را

سبکتازاست شوق امامن آن سنگ زمینگیرم

که دررنگ شرراز خویش خالی می کنم جا را

به داغ بی نگاهی رفت ازین محفل چراغ من

شکست آیینهٔ رنگی که گم کردم تماشا را

هوس چون نارسا شد نسیه نقدحال می گردد

امل را رشته کوته ساز و عقباگیر دنیا را

ز شور بی نشانی ، بی نشانی شد نشان بیدل

که گم گشتن زگم گشتن برون آورد عنقا را